Een dagje meelopen met...
Angelique op de SEH
14.45 uur
Mijn dienst begint om 15.00 uur, dus ik loop snel nog even naar het personeelsrestaurant om mijn avondeten te kopen. Wat schaft de pot vandaag?! Ik kan kiezen tussen paella of bami met saté. Die keuze is niet moeilijk, ik ga voor de bami.
15.00 uur
Op de SEH groet ik mijn collega’s en haal ik eerst een theetje. Ik log snel in en dan volgt al de ‘dagstart’ met de verpleegkundigen van de avonddienst. Samen met twee andere collega’s ben ik vandaag verantwoordelijk voor zone 2. Ik krijg twee patienten overgedragen: één met een appendicitis (blindedarmontsteking) en één met hyperkaliëmie (te veel kalium in bloed).
15.05 uur
Ik zoek mijn collega op wiens dagdienst ik ga overnemen. In de patiëntenkamer bespreken we de overdracht en ook even de laatste ‘nieuwtjes’. Haha, grappig wat ze vertelde (maar ik zal het hier niet herhalen)! Ik wens haar een fijne avond en ga aan de slag.
15.15 uur
Ik verzorg de patient met de appendicitis en start vast met het regelen van de opname bij Chirurgie. Het is verder niet zo’n drukke middag, dus het loopt allemaal voorspoedig. Wel krijg ik nog een patient toegewezen met ketoacidose (verzuring van bloed).
17.00 uur
Etenstijd! Snel weer een overdracht aan de collega’s, en dan kan ik in de koffiekamer beginnen aan mijn bami. Jammie!
17.35 uur
Ik krijg mijn patiënten weer terug overgedragen en ook de zorg over de patienten van mijn collega die nu gaat eten. Nog steeds lekker druk, maar geen echte bijzonderheden. Gelukkig!
18.15 uur
We krijgen de melding binnen dat er een ambulance aan komt met een patiënt met een collumfractuur (gebroken heup). Ik krijg deze patiënt toegewezen.
18.20 uur
De patiënt, een dame op leeftijd, en haar partner worden binnengebracht. Uit de SABAR-overdracht door de ambulanceverpleegkundige blijkt dat de dame is gevallen. De verpleegkundige vertelt ook dat de echtgenoot mantelzorger is voor zijn vrouw, maar dat lijkt wat moeizaam te gaan.
Ik sluit de patiënte aan op de monitor en vraag de echtgenoot even buiten te wachten omdat er röntgenfoto’s moeten worden gemaakt. Ik vraag de patiënte nog eens wat er is gebeurd… was het wel ‘slechts’ een val? Alle signalen wijzen erop dat er meer speelt. De patiënte is emotioneel als ze de toedracht deelt. Ze zou met haar man op visite gaan, alleen schoot ze naar de zin van haar man niet snel genoeg op. Ze kreeg een duwtje, niet bewust natuurlijk!, maar ze viel wel. Ik vraag haar of dat wel vaker gebeurde, of haar man wat ongeduldig van aard is. Ze knikt en zwijgt… Hmm… dit klinkt niet helemaal lekker. M’n voelsprieten doen hun werk en m’n ervaring in de forensische verpleegkunde helpt me een beeld te vormen. Het is hier niet alleen de medische zorg die telt, maar ook het welzijn en de veiligheid van de patiënt. Ik kijk mevrouw nog snel even verder na, of ik andere tekenen zie die wijzen op ‘mishandeling’. Inmiddels zijn ook hun twee kinderen gearriveerd. Terwijl de patiënte bij de röntgen is, heb ik een gesprekje met haar man en de kinderen. Daaruit blijkt dat het al langer niet goed meer gaat. Ook de kinderen bevestigen dat hun vader vaker boos wordt en gefrustreerd, een kort lontje heeft naar hun moeder. Het is de zorg en de onmacht… Mijn conclusie: meneer lijkt als mantelzorger overbelast. Inmiddels is uit de röntgenfoto gebleken dat de heup van mevrouw inderdaad gebroken is. De orthopeed wordt erbij gehaald en een plan wordt gemaakt, want mevrouw moet geopereerd worden. Ik bespreek daarna mijn gedachten over de mishandeling en overbelaste mantelzorger met de behandelend arts. We zijn het erover eens dat we er een melding van moeten maken bij Veilig Thuis en bij de aandachtsfunctionaris ouderenmishandeling en huiselijk geweld. Ik bespreek dit ook met meneer en mevrouw en hun kinderen. Het zo benoemen, komt erg binnen bij iedereen, maar het is belangrijk dat er hulp en aandacht komt voor hun situatie! Na het bespreken vul ik de benodigde formulieren in…
Tips van Angelique bij vermoeden van mishandeling/misbruik: • Zorg dat je, als je de toedracht navraagt en je twijfelt of er sprake is van een vorm van ‘mishandeling’, dat je de gebeurtenis als een film in je hoofd afdraait. Dat geeft de beste indicatie dat er misschien sprake is van meer dan een ongeluk. • En, hou je aan NIVEA! Niet Invullen Voor Een Ander, maar doorvragen!
21.15 uur
Ik kan deze patiënte naar de afdeling Orthopedie brengen en draag mijn kennis over aan de afdeling. Ik heb er alle vertrouwen in dat er op korte termijn gezorgd wordt voor de veiligheid van mevrouw. Ik wens haar en haar partner vervolgens het allerbeste en ga terug naar de SEH.
22.00 uur
Tijd voor een geintje… Mijn collega krijgt patiënt Inabox met een onbekend trauma toegewezen, die wacht in kamer 10. Die collega opent vol spanning de deur en vindt op de brancard… de ‘patiënt’ in-a-box (lees: collega die in de doos is gekropen waarin de krukken worden geleverd)! Dikke pret, want we stonden natuurlijk allemaal om het hoekje te kijken en filmen!
22.45 uur
De collega’s van de nachtdienst zijn inmiddels gearriveerd en de briefing volgt. Daarna draag ik mijn patiënten over aan mijn collega.
23.00 uur
Eindelijk, mijn dienst zit er op. Ik heb een goed gevoel overgehouden aan vandaag. Ik realiseer me nog eens de impact van mijn werk. De SEH is meer dan een plek van acute zorg, maar ook een plek waar alle facetten van het leven zichtbaar worden. Ik voel de verantwoordelijkheid van mijn rol, maar ook de voldoening van het verschil dat ik kan maken. Fijn! Nu snel naar huis! Nog even lekker op de bank kruipen en dan naar mijn bedje.
Angelique over haar rol als forensisch verpleegkundige “Ik heb altijd al veel interesse gehad in de mens achter de patiënt, met al z’n kwetsbaarheden. Een paar jaar geleden kon ik deelnemen aan een project rondom ouderenmishandeling in het JBZ. Wist je dat 1 op de 20 oudere mensen wordt mishandeld? Daar ontstond mijn interesse in de forensische verpleegkunde; het herkennen van mishandeling en vooral het helpen (voorkomen). Eerst werkte ik meer op mijn gevoel, later kreeg ik de kans om de opleiding tot forensisch verpleegkundige te volgen. Parallel aan die studie kon ik in een duobaan constructie ook 8 uur gaan werken bij het Centrum Seksueel Geweld. Ook daar kreeg ik van dichtbij te maken met mishandeling en misbruik, en kon ik dus in de praktijk brengen wat ik had geleerd. Ik heb daar drie jaar gewerkt. Inmiddels werk ik weer volledig bij de SEH en heb ik voelsprieten ontwikkeld als het gaat om mishandeling. Op de SEH komt het voor mij allemaal samen: de afwisseling van verschillende trauma’s, maar ook de combinatie van de patient, zijn ziekte en de hele context.”